امید

بهتر است به آرامشِ آینه برگردیم
خود را در طعمِ زیباترین ترانه‌ها تماشا کنیم
بعد، برهنگی
سرآغاز لمسِ ولرمِ‌ تشنگی خواهد شد.
عشق نه از سوالِ عجیبِ شما
به سایه می‌آید،
نه دلخور از خوابِ آفتابِ بی‌اعتناست.
خودمان را خلاص کنیم،
صریح و بی‌سایه
به اصل مطلبِ دریا برگردیم.
خداوندِ خوبِ همین هوا هم می‌فهمد
ما از هر چه حرفِ آسانِ تشنگی‌ست
منظوری از آوازِ آب نداشته‌ایم
فقط خوب است کمی برهنه در باران،
هَوَس کنیم، کودک شویم
بوی گُل و ستاره و بوسه بشنویم،
و بعد، یک لحظه
به چیزهای عزیزِ همین زندگی بیندیشیم.

همه‌ی ما
سرانجام به دامنِ محالِ آسمان برمی‌گردیم
از همین لحظه به بعد
باید با باران یکی شویم
تکلیف تمامِ رویاهای ما را
همین حروفِ خیس و خالص و قشنگ می‌دانند،
دنیا رو به روشناییِ شریفِ آفتاب نهاده است.