حروف ...

میل مرگی عجیب در من است
مثل شباهت سین به اصوات سادگی
مثل شباهت زندگی به نون و القلم ... و الکاف
مثل شباهت پروانه و پری

مثل شباهت عشق به حرف عین، به حرف شین،
به حرف قاف،
یا بازی واژه با معنا، چه می‌دانم!
هر چه هست،‌همین است:
از همه گریزانم، از این همهمه گریزانم.
دیگر سر هیچ بازاری نخواهم رفت
دیگر برای هیچ کسی آواز نخواهم خواند.
(تا زنده‌ایم، نگرانیم. وقتی هم که می‌میریم
باز چشمهامان یک سو را می‌نگرند ...!)
اما ای کاش میان آن همه شد آمد شب و روز
ما راه خود را می‌رفتیم،
تو سوی من بودی و من سوسوی تو بودم.
اصلا به کسی چه مربوط
که من بالای خواب دریا گریسته‌ام
یا در گمان کودکی از خواب گریه‌ها!؟

به ارواح خاک زنی گمنام در مشرق آسمان قسم،
من از این همه گریزانم،‌ از این همه همهمه گریزانم.

سید علی صالحی